ساده‌ترین تعریف این است: توسعه‌ای که نیازهای حال حاضر را برآورده کند بدون اینکه توانایی‌های نسل‌های آینده را برای رفع نیازهای‌شان به خطر اندازد.

مفهوم توسعه پایدار می‌تواند تعبیرهای مختلفی داشته باشد. اما جوهر اصلی توسعه پايدار رویکردی است که دنبال تعادل برقرار کردن میان نیازهای مختلف می باشد و معمولا در حال رقابتی است که ما به عنوان افراد جامعه در پاسخ به محدودیت‌های محیطی، اجتماعی و اقتصادی با آن مواجهیم.

توسعه پایدار نیازهای متنوع همه افراد حال حاضر و جوامع آینده را برآورده می‌کند، سلامتی افراد و همبستگی اجتماعی را بالا می‌برد و فرصت‌های برابری را ایجاد می‌کند. خیلی خلاصه بگوییم که این توسعه پیدا کردن راه‌هایی بهتر برای انجام کارهای فعلی و آینده است.

شاید نیاز باشد نحوه کار کردن و زندگی کردن‌مان را تغییر دهیم بدون اینکه کیفیت زندگی را پایین آورده باشید.

رویکرد توسعه پایدار همه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اثرات تصمیم‌های ما به عنوان عضوی از جامعه، نتایجی بسیار واقعی بر زندگی افراد دیگر به‌جا می‌گذارد.

این نوع از توسعه مسیرهایی را فراهم می‌کند که تصمیمات بهتر برای مسایلی گرفته شود که بر زندگی همه‌ ما اثر دارد.

در این مسیر، همه‌ ما نقشی برای بازی کردن داریم. کوچک‌ترین کار ما می‌تواند تغییرات واقعا بزرگی را موجب شود.

چهار ستون توسعه پایدار

شاید فکر کنیم نقطه تمرکز توسعه پایدار فقط محیط زیست است. اما این نوع از توسعه فراتر از مرزهای زیست‌محیطی است.

اصطلاح پایداری به ۴ حوزه مشخص برمی‌گردد: انسان، اقتصاد، محیط زیست و در اخر اجتماع .

پایداری انسانی

هدف این پایداری حفظ و بهبود سرمایه‌ی انسانی در جامعه است. سرمایه‌گذاری در سیستم‌های آموزش و سلامت، دسترسی به خدمات، تغذیه، دانش و مهارت‌ها از برنامه‌های این نوع پایداری هستند.

برای پایداری انسانی افرادی اهمیت دارند که به صورت مستقیم و غیرمستقیم در ساخت و تولید محصول یا ارایه خدمتی مسئولانه سهیم هستند.

پایداری اقتصادی

هدف این پایداری حفظ سلامت سرمایه‌های اقتصادی است. اگر پایداری اجتماعی بر بهبود برابری اجتماعی نظر دارد، پایداری اقتصادی هدفش بهبود استاندارهای زندگی و رفاه همه‌ی افراد جامعه است.

در حوزه کسب و کار، این نوع پایداری به استفاده موثر از دارایی‌ها برای حفظ سودآوری شرکت طی زمان برمی‌گردد.

پایداری زیست‌محیطی

هدف از این پایداری بهبود رفاه بشر از راه محافظت از سرمایه‌های طبیعی مانند زمین، هوا، آب، مواد معدنی و از این جمله است.

اقدامات و برنامه‌هایی در قالب این رویکرد تعریف می‌شوند که اطمینان بدهند نیازهای جمعیت فعلی برآورده می‌شوند بدون اینکه نیازهای نسل‌های فردا به خطر افتد.

پایداری محیط زیست به عنوان تعامل مسئولانه با محیط زیست برای جلوگیری از تخلیه یا تخریب منابع طبیعی و امکان کیفیت زیست محیطی طولانی مدت تعریف می شود. اجرای پایداری محیطی کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که نیازهای جمعیت امروزی بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای برآوردن نیازهایشان برآورده می شود. وقتی به محیط طبیعی نگاه می کنیم، می بینیم که این محیط توانایی نسبتاً قابل توجهی برای جوان سازی خود و حفظ حیات خود دارد. به عنوان مثال، هنگامی که یک درخت می افتد، تجزیه می شود و مواد مغذی به خاک اضافه می شود. این مواد مغذی به حفظ شرایط مناسب کمک می کنند تا نهال های آینده بتوانند رشد کنند. وقتی طبیعت تنها می ماند، توانایی فوق العاده ای در مراقبت از خود نشان میدهد. با این حال، وقتی انسان وارد تصویر می شود و از بسیاری از منابع طبیعی فراهم شده توسط محیط زیست استفاده می کند، همه چیز تغییر می کند. اقدامات انسانی می تواند منابع طبیعی را از بین ببرد و بدون بکارگیری روش های پایداری زیست محیطی، زنده ماندن طولانی مدت طبیعت می تواند به خطر بیفتد.

پایداری اجتماعی

هدف این نوع پایداری محافظت از سرمایه‌های اجتماعی با سرمایه‌گذاری و ارایه‌ی خدماتی است که در جهت آن است؛ به این معنی که نسل‌های آینده را محافظت می‌کند و به ما می‌فهماند که آنچه که ما امروز انجام می‌دهیم بر افراد دیگر، چه امروز و چه فردا، اثر می‌گذارد.

پایداری اجتماعی بر حفظ و بهبود کیفیت اجتماع با مفهوم همبستگی، عمل متقابل، صداقت و اهمیت ارتباطات سازنده متمرکز است.